"для берегов отчизны дальной..."
|
Γιάροσλαβ Τοκάρεβ
|
Νίκος Καραγκιαούρης
|
Θέατρο ΕΙΛΙΣΣΟΣ 4.1.2013 Ρώσικες Ρομάντζες
|
Ρώσικη ποίηση ... 4-1-131. (Α.Κ.Τολστοι)
Mές τη τρέλα του χορού, τυχαία…μες τη κοσμική βαβούρα, σε είδα, Μα μυστήριο τη μορφή σου κάλυπτε. Με μάτια θλιμμένα σε κοιτούσα..και η φωνή σου τόσο θαυμάσια ηχούσε, Όπως ο μακρυνός ήχος του αυλού…όπως ο παφλασμός της θάλασσας. Ευθύς με μάγεψε το παραστημά σου…και ο σπάνιος χαρακτήρας σου, Το γέλιο σου σαν θλιβερό κελάρυσμα ηχεί από τότε στην καρδιά μου… Στις μοναχικές νυχτερινές ώρες αρέσκομαι κουρασμένος να ρεμβάζω και να βλέπω..τα μελαγχολικά σου μάτια και να ακούω την γλυκιά ομιλία. Και έτσι θλιμμένα με παίρνει βαθύς ύπνος…Σ’αγαπούσα; Δεν ξέρω. Μα τώρα νομίζω σ’αγαπώ. 2. (Α.Κ.Τολστόι) Σας ευλογώ δάση, κοιλάδες, λιβάδια, βουνά, νερά! Ευλογώ την ελευθερία των γαλάζιων ουρανών! Ευλογώ και την ράβδο μου και αυτό το φτωχό ταγάρι, Και τη στέπα απ’άκρη σ’άκρη, και το φώς του ήλιου, και της νύχτς το σκότος. Και αυτό το μονοπάτι που περπατώ και πάω…και της κοιλάδας κάθε λιθάρι, και του ουρανού το κάθε αστέρι. Ω, να μπορούσα όλη τη κτίση να ενώσω, και τη ψυχή μου μαζί της σ’ένα κράμα. Ω, να μπορούσα στην αγκαλιά μου, εσάς εχθρούς και φίλους και αδέρφια, Και όλη τη φύση…στην αγκαλιά μου..να κλείσω! 3. (Α.Ν.Απούχτιν) Να ξεχάσω τόσο σύντομα Θεέ μου, την ευτυχία πού’χα στη ζωή μου. Τις συζητήσεις μας να ξεχάσω τόσο σύντομα; Να ξεχάσω την αγωνία της πρώτης μέρας, όταν βρεθήκαμε στων δέντρων τη σκιά.. Σαν να μιλούσαμε με τα μάτια..να ξεχάσω τόσο σύντομα.. Να ξεχάσω όταν το ολόγιομο φεγγάρι μας είδε από το παραθύρι, όταν από τον αέρα παραμέρισε η κουρτίνα… Να ξεχάσω τόσο σύντομα, την αγάπη, τα όνειρα, τους όρκους. Θυμάσαι εσύ; Τη στιγμή της νύχτας…να ξεχάσω τόσο σύντομα..Θεέ μου.. 4. (Λ.Α.Μέι) Όχι, μόνο αυτός που ξέρει της συνάντησης τον πόθο, θα καταλάβει πόσο υποφερώ και αγωνιώ. Βλέπω μακρυά και σκοτεινιάζω αδύναμος. Αχ, ποίος μ’αγάπησε και με γνώριζε κάποτε; 5. (Λίμνη των κύκνων) 6. (Δ.Μερεζκόφσκι) Ω. όχι σε ικετεύω μην φεύγεις, Ο πόνος είναι τίποτα μπροστά στον χωρισμό. Είμαι ευτυχής με έναν τέτοιο πόνο Αγκαλιασέ με σφιχτά, πές μου «σ’αγαπώ» Είμαι άρρωστος, κουρασμένος και χλωμός. Κοίτα πόσο αδύναμος είμαι..πόσο χρειάζομαι την αγάπη σου. Νέο μαρτύριο έρχεται στο μέλλον Περιμένω το χάδι και το φιλί σου..και μόνο μελαγχολικά προσεύχομαι. Θα μείνεις μαζί μου, ω, μην φεύγεις… 7. (Α.Πλεσέγιεβα) Και εγώ είχα έναν τόπο σαν πατρίδα..τι όμορφος που είναι. Εκεί τα πεύκα θροίζουν πάνω από το κεφάλι μου, Μα είναι όνειρο… Η οικογένεια των φίλων μου ήταν ζωντανή, και από παντού άκουγα λόγια αγάπης…. Αλλά όλα αυτά είναι ένα όνειρο… 8. (N.Κουκόλνικ) Ηρέμησε το πάθος το πάθος και την ανησυχία, Νανούρισε την απελπισμένη καρδιά, Κλαίω, ανησυχώ…η ψυχή μου κουράστηκε από τον χωρισμό. Δεν θα φύγει ο πόνος με τα δάκρυα Μάταια ελπίζω στην μελλοντική ευτυχία, Οι όρκοι απομακρύνονται και διώχνουν την αγάπη… Μες σ’όνειρο βαθύ και επίμονο, ονειρεύομαι τον τυχερό αντίζηλο, Κρυφά και χαιρέκακα τροφοδοτώ την ζήλια που κοχλάζει… Κρυφά και χαιρέκακα το όπλο μου ψάχνει το χέρι μου. Μάταια… η ζήλεια μου προκαλεί την απάτη. Δεν το πιστευω, αίφνης απρόβλεπτα είσαι δική μου πάλι.. Τα λεπτά φερνουν τις νέες στιγμές και εμείς πάλι θα αγκαλιαστούμε, Με φλογερό πάθος θα χτυπήσει η φτερουγισμένη καρδιά, Με φλογερό πάθος θα ενωθουν ξανά τα χείλη…. 9. (Α.Πούσκιν) Θυμάμαι την εξαίσια στιγμή, όταν μπροστά μου εφανερώθης. Οπώς μια φευγαλέα οπτασία, οπώς μια ιδανική αγνή ομορφιά. Το είναι μου ταράχτηκε, λυπήθηκε, απελπίστηκε. Η φωνή μου ηχούσε γλυκές λέξεις και ονειρεύτηκα τα όμορφα χαρακτηριστικά σου. Περάσαν τα χρόνια και ηρθαν τα πάνω κάτω. Ξεκαθαρίσαν τα παλιά όνειρα. Και ξέχασα τη γλυκειά φωνή σου, τα θεικά χαρακτηριστικά σου… Σαν σε πυκνό σκοτάδι μιας φυλακής κυλούσαν ήσυχα οι μέρες μου, Χωρίς θεική εμπνευση, χωρίς δάκρυα, χωρίς ζωή, χωρίς αγάπη… Η ψυχή μου αφυπνίστηκε, και ιδού φανερώθηκες εσύ, Σαν φευγαλέα οπτασία, σαν ιδανική αγνή ομορφιά. Η καρδιά μου χτυπά τρελά, και αναστήθη πάλι, Η θεική έμπνευση, η ζωή, τα δάκρυα και η αγάπη. 10. (Ρώσικος χορός-βιολί) 11. (Α.Πούσκιν) Ο Ζέφυρος της νύχτας ρέει στους αιθέρες, κυλά παφλάζοντας και ο Γουαδαλκιβίρ. Ιδού, ανέτειλε αργά το χρυσό φεγγάρι και ακούω τον ήχο της κιθάρας. Ιδού, μια νεαρή Ισπανίδα ακουμπούσε στο μπαλκόνι… Ρίξε το μαντίλι σου αγγελούδι μου, και έλα σαν την άνοιξη. Βγάλε το ποδαράκι από το κάγκελο να γεμίσω με θεική ομορφιά 12. (Α.Πούσκιν) Ο νεαρός έκλαιγε πικρά και η ζηλιάρα κόρη τον μάλωνε, Και στον ώμο της ακουμπόντας την κεφαλή, ο νεαρός αποκοιμήθει… Και η κόρη αμέσως σιώπησε, τον ελαφρό του ύπνο να προσέχει, Και του χαμογελά ενώ σιωπηλά κυλούν τα δάκρυα…. 13. (Ν.Γιαζίκοβ) Είμαι ερωτευμένος όμορφη κόρη, με τη ζωντανή και παθιασμένη λαλιά σου, Με την αγγελικά ωραία φωνή σου, με τα κόκκινα σου χείλη… Δώσε μου να καμαρώσω την ομιλία σου, Να ξεδιψάσω με το τραγούδι σου, Με την αναπνοή σου να ξανανιώσω…. 14. (Μ.Λερμόντοβ) Λυπάμαι, διότι σάγαπώ. Και ξέρω τα ανθισμένα σου νιάτα και τα χωρίς έλεος τα σκληρά διωκτικά σου λόγια. Τη κάθε φωτεινή μέρα, τη γλυκειά στιγμή με δάκρυα και λύπη γεμίζεις. Θα εκπληρώσεις εσύ αυτό το πεπρωμένο. Λυπάμαι, διότι χαίρεσαι μάυτό… 15. (χορός Τσάρντας για βιολί) |