Μάνια Παπαδημητρίου "Ας θυμηθούμε χωρίς νοσταλγία"
Μουσικοθεατρική παράσταση με κείμενα και τραγούδια
Μάνια Παπαδημητρίου (κείμενα,τραγούδι) και τον Αρη Γραικούση (πιάνο,τραγούδι)
Η παράσταση της Μάνιας Παπαδημητρίου πραγματεύεται το θέμα Μνήμη και τα συνεπακόλουθά της. Σε απόπειρα ανασκόπησης του παρελθόντος δίχως το στοιχείο της νοσταλγίας, επιχειρεί να φωτίσει τους μηχανισμούς που συγκροτούν εικόνες και ψευδαισθήσεις σε αναμνήσεις, στην προσωπική μνήμη του καθενός.
Η παράσταση έχει ήδη ταξιδέψει σε επιλεγμένους χώρους με μεγάλη επιτυχία στην Αθήνα και την Ελλάδα …
“Σε μια χώρα που η σύγκριση του παρόντος με το παρελθόν κυριαρχεί τυραννικά στην καθημερινότητα, η παράσταση αποδομεί την αλήθεια της συλλογικής μνήμης. Tα τρία τελευταία χρόνια έννοιες με τις οποίες μεγάλωσαν γενιές και γενιές μοιάζουν να μετασχηματίζονται μπροστά στα μάτια μας. Ποια είναι η λύση για να αποφύγουμε το σοκ και να αντισταθούμε; Ποιος είναι ο τρόπος για να αντέξουμε την πραγματικότητα;”
Μαζί της ο Άρης Γραικούσης στο πιάνο και στο τραγούδι.
Ζούμε σε μια χώρα που όλα γύρω μας λένε: «Θυμήσου…Τότε που… όπως γράφουν τα βιβλία…την παλιά την εποχή…. Τότε που οι γονείς μας ήταν στα θρανία…Όλα τότε ήταν πιο…κάπως…περισσότερο…» κι άλλα τέτοια συγκριτικά ,που βγάζουν πάντα σκάρτο το παρόν κι εμάς μαζί του.
Ας προσπαθήσουμε να θυμηθούμε λοιπόν μια φορά δίχως νοσταλγία… να θυμηθούμε τα γεγονότα χωρίς το εξιδανικευμένο χτες… όπως ακριβώς έγιναν…
Είναι η δική μας η νεότητα που όπως αποχωρεί θέλει να κρατήσει όλα τα καλά και να μας αφήσει μόνο με τις λύπες; Και αν είναι παιχνίδι των αισθήσεων του παρόντος η μνήμη του καθενός, τότε τί είναι η περίφημη συλλογική μνήμη;
Όλα αυτά που μας μαθαίνανε στο σχολείο να αγαπάμε; Η ιστορία, η ποίηση, τα τραγούδια, οι ζωγραφιές. Όλα αυτά συνιστούν την έννοια της πατρίδας- όχι με την εθνικιστική έννοια - αλλά με την έννοια της ταυτότητας και της καταγωγής;
Όλα αυτά που μοιάζουν να μετασχηματίζονται τα τρία τελευταία χρόνια σε κινούμενη άμμο και να αλλάζουν κάθε δευτερόλεπτο μπροστά στα μάτια μας; Τι γίνεται με όλα αυτά που ακόμα κι αν λάθος μάθαμε να τα αγαπάμε…τώρα όμως έγινε και δεν αλλάζει;…
Γιατί η μνήμη είναι χημεία και όταν γράψει κάτι στην ψυχή του ενήλικα δεν ξεγράφει όσο κι αν το θέλουν οι εποχές. Τι θα κάνουμε λοιπόν με όλα αυτά; Με την κατάθλιψη που ελλοχεύει να μας ρίξει η σημερινή μιζέρια; Μήπως το μόνο που μένει να κάνουμε για να αντισταθούμε είναι Τέχνη; Να φτιάχνουμε δομές για να δικαιολογούμε αυτές τις μνήμες;
Για μας αυτός είναι ο μόνος τρόπος να αντέξουμε την πραγματικότητα…
Η παράσταση έχει ήδη ταξιδέψει σε επιλεγμένους χώρους με μεγάλη επιτυχία στην Αθήνα και την Ελλάδα …
“Σε μια χώρα που η σύγκριση του παρόντος με το παρελθόν κυριαρχεί τυραννικά στην καθημερινότητα, η παράσταση αποδομεί την αλήθεια της συλλογικής μνήμης. Tα τρία τελευταία χρόνια έννοιες με τις οποίες μεγάλωσαν γενιές και γενιές μοιάζουν να μετασχηματίζονται μπροστά στα μάτια μας. Ποια είναι η λύση για να αποφύγουμε το σοκ και να αντισταθούμε; Ποιος είναι ο τρόπος για να αντέξουμε την πραγματικότητα;”
Μαζί της ο Άρης Γραικούσης στο πιάνο και στο τραγούδι.
Ζούμε σε μια χώρα που όλα γύρω μας λένε: «Θυμήσου…Τότε που… όπως γράφουν τα βιβλία…την παλιά την εποχή…. Τότε που οι γονείς μας ήταν στα θρανία…Όλα τότε ήταν πιο…κάπως…περισσότερο…» κι άλλα τέτοια συγκριτικά ,που βγάζουν πάντα σκάρτο το παρόν κι εμάς μαζί του.
Ας προσπαθήσουμε να θυμηθούμε λοιπόν μια φορά δίχως νοσταλγία… να θυμηθούμε τα γεγονότα χωρίς το εξιδανικευμένο χτες… όπως ακριβώς έγιναν…
Είναι η δική μας η νεότητα που όπως αποχωρεί θέλει να κρατήσει όλα τα καλά και να μας αφήσει μόνο με τις λύπες; Και αν είναι παιχνίδι των αισθήσεων του παρόντος η μνήμη του καθενός, τότε τί είναι η περίφημη συλλογική μνήμη;
Όλα αυτά που μας μαθαίνανε στο σχολείο να αγαπάμε; Η ιστορία, η ποίηση, τα τραγούδια, οι ζωγραφιές. Όλα αυτά συνιστούν την έννοια της πατρίδας- όχι με την εθνικιστική έννοια - αλλά με την έννοια της ταυτότητας και της καταγωγής;
Όλα αυτά που μοιάζουν να μετασχηματίζονται τα τρία τελευταία χρόνια σε κινούμενη άμμο και να αλλάζουν κάθε δευτερόλεπτο μπροστά στα μάτια μας; Τι γίνεται με όλα αυτά που ακόμα κι αν λάθος μάθαμε να τα αγαπάμε…τώρα όμως έγινε και δεν αλλάζει;…
Γιατί η μνήμη είναι χημεία και όταν γράψει κάτι στην ψυχή του ενήλικα δεν ξεγράφει όσο κι αν το θέλουν οι εποχές. Τι θα κάνουμε λοιπόν με όλα αυτά; Με την κατάθλιψη που ελλοχεύει να μας ρίξει η σημερινή μιζέρια; Μήπως το μόνο που μένει να κάνουμε για να αντισταθούμε είναι Τέχνη; Να φτιάχνουμε δομές για να δικαιολογούμε αυτές τις μνήμες;
Για μας αυτός είναι ο μόνος τρόπος να αντέξουμε την πραγματικότητα…
πιό κάτω τα trailer από τις μουσικές παραστάσεις : "Ας θυμηθούμε χωρίς νοσταλγία" (2013) για τις παραστάσεις στον Ειλισσό και "Λαχτάρησα μιά χώρα" (2012) για την παράσταση στο Ίδρυμα Μιχ. Κακογιάννης στη μνήμη της Τζένης Καρέζη ...
|
|
... πιό κάτω αποσπάσματα από την παράσταση της Μάνιας Παπαδημητρίου "Ο Γνωστός μας άγνωστος Κος Γκάτσος" όπως παρουσιάστηκε στο Τριανόν (2012) και βέβαια ολόκληρο "Το γάλα" στην πρώτη του εκδοχή (Εθνικό Θέατρο στο θέατρο Χώρα 2005-2006) με πρώτη διδάξασα στο ρόλο της μάνας τη Μάνια Παπαδημητρίου και βέβαια δίπλα της ο αδικοχαμένος και αξέχαστος Κωνσταντίνος Παπαχρόνης ...
"... τα συγκεκριμένα βίντεο βρίσκονται εδώ για να τα δούν όσοι δεν παρακολούθησαν τις συγκεκριμένες παραστάσεις αλλά κυρίως για να εξηγήσουν γιατί - όταν συνεργαστήκαμε πέρυσι με τη Μάνια Παπαδημητρίου - ένα όνειρο μου έγινε πραγματικότητα ..." (Β.Κ.)
|
|